S-chüsai, vaivat temp ün mumaint? Scha vus legiaivat quistas lingias as pigliaivat oramai il temp ed eu nu’s less til ingolar.
Nus discurrin bler dal temp – ma savaina vairamaing, da che cha nus discurrin? Nus discurrin da l'avair temp, da perder temp, da sacrifichar temp per ün bun scopo, da dar temp ad inchün per trar üna decisiun ed illas novitats dal trafic vain manzunada daspö ün temp la perdita da temp (Zeitverlust) in ün stau. Ma ingio è’l restà, scha nus til vain pers, ed a chi pudessan nus dumandar per til chattar darcheu?
I fa gnir tuot confus dad ir a fuond ad alch chi para sül prüm sguard tuot cler. Be tschel di m’ha dit in üna duonna in quist connex: «Il temp es be ün’invenziun dals umans.» Ella ha portà sül punct quai cha Augustinus ha manià avant 1600 ons, cur ch’el ha scrit: «Che es il temp? Scha ningün nu’m dumonda, lura saja; ma sch’eu vögl declerar ad inchün chi dumonda, lura nu saja.»
Nus tuots vivain i’l temp e cul temp, ma nus nun eschan buns, da til tschüffer, da til tegner o dafatta spargnar per plü tard.
Nus tuots vivain i’l temp e cul temp, ma nus nun eschan buns da til tschüffer, da til tegner o dafatta spargnar per plü tard. Ed eir scha blera glieud craja da pudair cumprar temp da vita, as chattan eir els l’ultim cun mans vöds. Nus stuvain acceptar cha nus eschan bainschi buns da masürar il temp, ma ch’el ans mütscha, cur cha nus provain da til tegner o da til implir il plü ferm pussibel.
Üna ditta vi d’üna chasa in Engiadina disch: «Chi chi fa prescha, perda seis temp.» I’s po incleger uschè, cha chi chi fa prescha, tschaffutra e sto cumanzar perquai trais jadas. Eu incleg in ün’otra maniera: Scha nus fain prescha, currina davo al temp. Quatras impedina cha temp possa capitar e cha spazis surprendents da spüra vita possan as drivir. Scha vus eschat ün uman paschiunà o inamurà, lura savaivat che chi’d es manià: Lura cugnuschaivat quels mumaints chi para, cha’l temp stetta salda e cha nus crodan our dal temp. Natüralmaing nu sta’l salda, il temp, ma el perda tuot sia importanza. Quists mumaints sumaglian ad üna fanestra chi’s driva vers l’eternità e’ns admetta da dar ün’ögliada sül paradis. Els ans tiran adimmaint: Il temp ha quell’importanza cha nus til dain – damain importanza cha nus til dain, daplü cha’l temp ans dà.
Grazcha pel temp regalà cha nus vain pudü partir.
